Reactie op DVHN artikel “Bevingsgebied is vat vol emoties”

Geachte heer Kruyt,

Zojuist heb ik uw verhaal op de site van het Dagblad van het Noorden gelezen: http://www.dvhn.nl/aardbevingen/bevingsgebied-is-vat-vol-emoties-12568943.html
Graag wil ik hier nader op ingaan.

Niet alleen de trage afhandeling van de schade en de publicaties van o.a. de Onderzoeksraad voor de Veiligheid zijn de oorzaak van de terecht toenemende woede van de Groningers.

Steeds meer mensen komen achter de werkelijkheid die in Groningen door de gaswinning inzichtelijk wordt.

Groningen lag en ligt deels nog steeds in coma en de NAM en de overheid willen dit graag zo houden.

Om de patiënt staat een legertje artsen en co-assistenten die bij onrust klaar staan met een valiumtabletje; bij pijnlijke last wordt het kraantje van het infuus met morfine iets verder open gedraaid; er worden houten pennen in zijn gebroken been gezet; hij wordt verwend met stukjes chocola en een sinaasappel. De dominee komt langs en speelt in op zijn emoties, dat hij het wel heel vervelend vindt en dat hij hoopt dat het goed gaat komen. De kamer krijgt een ander kleurtje, er komen nieuwe gordijnen, en bevalt de dokter niet, of is er te weinig personeel, er wordt onmiddellijk een nieuwe arts of co-assistent opgetrommeld. Er komt een collectebus langs waar de patiënt geld in mag storten, zogenaamd voor zijn eigen belang en het personeel zal er goed op passen. De patiënt is onder de indruk, wordt bang, is blij met al de aandacht, vul maar in. Klagen hoort niet, hij kan bij zoveel aandacht en zorg toch niet ondankbaar zijn?

Wil de patiënt een second opinion, dat kan wel, maar er wordt al moeilijk gedaan. Soms krijgt hij het klaar om voor de ziekenomroep zijn klacht te vertellen. Dan doet het personeel soms ineens aardig tegen hem. Maar meestal blijft het – vooral bij zwaardere patiënten – bij het telkens geven van hoop met daaropvolgend een slecht bericht. De patiënt raakt uitgeput en wordt zieker en zieker.

De beroemde hoofdzuster met haar spuit met de dikke naald komt pas in actie wanneer hij echt vervelend wordt. De patiënt wordt monddood gemaakt en moet na afloop tekenen dat hij het met de behandeling eens was en het nooit naar buiten zal brengen.. De directeur van het ziekenhuis zegt de familie dat het goed gaat, bij onenigheid kan de patiënt immers naar de geschillencommissie? Nee, helaas, een lijst met medelotgenoten mag om privacy-redenen niet afgegeven worden.

Iedereen vertroetelt, aait, communiceert met, intimideert, liegt tegen, speelt als een kat met een muis met en vertelt sprookjes aan de patiënt. Zolang hij zijn bed maar niet uit komt, hij zou eens te weten kunnen komen hoe smerig het ziekenhuis er uit ziet.

Maar eenmaal wakker weet hij dat niet hij ziek is, maar degenen die hem zogenaamd helpen. En dat werkelijkheid volledig anders is dan hij ooit kon vermoeden.

Daarom worden steeds meer Groningers boos, en terecht: ze voelen zich ziek gemaakt door NAM, overheid, CVW, Onafhankelijke Raadsman, Dialoogtafel, enz. Ze vertrouwen hun ‘heelmeesters’ nooit weer. Ze weten dat er iets heel anders speelt..

Ze weten ook dat een rechtsgang geen optie is. Ze staan met de rug tegen de muur.

Maar waarom gaan ze dan niet naar de rechter?

Zie:  http://ondergroningen.nl/waarom-de-gang-naar-de-rechter-vaak-een-brug-te-ver-is/

U zegt: ,,De emotie is enorm en neemt nog steeds toe. Er is veel opgekropte woede. Veel mensen zijn behoorlijk pissig.” U zegt dat die ontwikkeling vooral te maken heeft met de trage afhandeling van ingewikkelde schadegevallen, maar ook met de publicatie van een aantal rapporten, waaronder dat van de Onderzoeksraad voor Veiligheid in februari, dat zeer negatief uitpakt voor de overheid en de NAM. De veiligheid van de Groningers werd bij de gaswinning genegeerd, bleek uit dat onderzoek.

U vindt het een zorgelijke ontwikkeling.
“Er komt hopelijk een moment dat dit afneemt. Dat heb je wel nodig om tot een oplossing van de problemen in Groningen te komen. Het allerbelangrijkste is dat mensen zich weer veilig voelen in hun eigen huis.”

Ik weet niet waar u op duidt wanneer u spreekt over een zorgelijke ontwikkeling. Ook begrijp ik niet wat u bedoelt met ‘dat dit afneemt’. Betreft het de ingewikkelde schadegevallen? Deze worden alleen maar groter en ingewikkelder. Ik neem aan dat het niet de rapporten betreft die negatief uitpakken voor de overheid en de NAM.

Wanneer u de toenemende woede bedoelt, dan draait u de zaak 180 graden om.

Ik hoop dat u de taal van de mensen leert spreken, en niet meegaat in de aanmatigende taal die NAM en overheid gewend zijn te uiten. Pas wanneer u echt eerlijk bent, willen de Groningers in gesprek. Tot die tijd zorgen mensen als u juist voor de toenemende woede. Jammer, want het kan anders.

Met vriendelijke groet,

H. Groeneveld.


 

 


Website van Onder Groningen